Gogo Vasilakou-Fighting cancer with determination and drive!

“Παλεύοντας τον καρκίνο με σθένος και αποφασιστικότητα!”

Η Γωγώ είναι μια ρεαλίστρια μαχήτρια της ζωής, ένας απλός κανονικός άνθρωπος που του ήρθαν τα πάντα τούμπα και τα πάλεψε. Είναι μια γυναίκα που δεν φοβάται να παραδεχτεί τα καλά που είχε και έχει, τις ευλογίες που ζούσε και ζει, τα κακά νέα που έπρεπε να αντιμετωπίσει. Δεν λύγισε όταν ήταν στα πολύ δύσκολα, αλλά σήμερα, μετά τη μεγάλη φουρτούνα, η φωνή της σπάει συχνά. Έτσι είμαστε οι άνθρωποι… αφηνόμαστε πάντα στο αυθεντικό βαθύ συναίσθημα όταν έχουμε φθάσει στην κορυφή. Μέχρι τότε, συντηρούμε δυνάμεις. Και αυτό έκανε αυτή η γυναίκα. Που στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram αφηγείται τα πάντα, με ειλικρίνεια, χωρίς καμία τάση μελοδραματισμού. Εσύ που τα βλέπεις, θα κλάψεις πιο εύκολα. Γιατί και πάλι, έτσι είναι. Έξω από τον χορό, αφήνεσαι. Στον χορό, όμως, πρέπει τα βήματα να είναι μετρημένα για να μη γλιστρήσεις, να μην κάνεις λάθος στροφή. Σε κάθε στροφή της ζωής, η Γωγώ πατούσε γερά. Για τη ζωή που έχει. Και θα ζήσει. Όπως πριν, με πολλή σοφία παραπάνω.

 

Aπό τη Μία Κόλλια
Φωτογραφίες: Stefanos Oikonomakis

Πείτε μου λίγα πράγματα για τη ζωή σας, τη ζωή προ της αρρώστιας σας…

Δουλεύω από αρκετά μικρή, αυτό μπορώ να πω πρώτο. Όταν τελείωσα το λύκειο, περιμένοντας να βγουν τα αποτελέσματα των Πανελλαδικών εξετάσεων, είχα ήδη πιάσει δουλειά. Είχα μάθει τρεις ξένες γλώσσες, αγγλικά γαλλικά και ιταλικά, και από κει και πέρα δεν συνέχισα τις σπουδές μου. Όταν είσαι νέος και δουλεύεις, και παίρνεις λεφτά στα χέρια σου, δυστυχώς δεν σκέφτεσαι τα πάντα σωστά. Πέρασα στις εξετάσεις σε ΤΕΙ Γραφιστικής αλλά δεν πήγα ποτέ. Έχω δουλέψει ως υπεύθυνη καταστήματος πολλά χρόνια, έβγαλα κάποια συλλογή ρούχων, δούλευα στην Clinique, γενικά ασχολιόμουν με το εμπόριο. Στα 21 μου γνώρισα τον άντρα μου και στα 26 ήρθε το πρώτο μας παιδί, ένα κορίτσι που σήμερα είναι 15 χρόνων, και αργότερα ήρθε το αγόρι μας. Μπορεί υπό άλλες συνθήκες να μην έκανα παιδί τόσο νέα. Ευτυχώς όμως… Όταν το σκέφτομαι τώρα, είναι σαν να έπρεπε να γίνει τότε, γιατί μετά τον καρκίνο που πέρασα, δεν μπορώ πλέον να κάνω παιδιά. Μαζί με τον άντρα μου τώρα, ασχολούμαι στον χώρο της εστίασης, αλλά έχω ξεκινήσει πάλι να δουλεύω δειλά δειλά, γιατί δεν έχω και τόσες αντοχές -μετά από τόσους μήνες θεραπείας, ακόμη και η μνήμη μου έχει αλλοιωθεί.

Πότε και πώς άρχισε το πρόβλημα με την υγεία σας;

Ήταν Ιανουάριος του 2020 και καθόμουν στον καναπέ βλέποντας τηλεόραση. Το θυμάμαι σαν τώρα… ήταν ξημερώματα Κυριακής και η γιορτή της κόρης μου εκείνη την ημέρα. Ακούμπησα τυχαία το στήθος μου και έπιασα κάτι πάρα πολύ μικρό. Εκείνη τη στιγμή, αν και είμαι άνθρωπος που γενικά δεν πάω στους γιατρούς με το παραμικρό, με έπιασε η καρδιά μου. Ήμουν 38,5 χρονών τότε. Πήρα τηλέφωνο τον άντρα μου, που ήταν ακόμα στη δουλειά, του το είπα και μου είπε να πάρω τηλέφωνο τη φίλη μου την Ευγενία, που είναι γιατρός και κάνει υπέρηχους, για να κλείσω ραντεβού να πάω να με δει. Όντως την επόμενη μέρα πήγα, με εξέτασε και μου είπε ότι δεν φαίνεται κάτι αλλά να το δούμε πάλι σε έξι μήνες. Τον Μάρτιο είχα ραντεβού με τον γυναικολόγο μου για το ετήσιο τεστ ΠΑΠ, αλλά λόγω καραντίνας δεν πήγα και τελικά τον είδα τον Μάιο. Εξέτασε και αυτός το στήθος μου, δεν είδε κάτι ανησυχητικό αλλά μου σύστησε να κάνω μια μαστογραφία. Τον Ιούνιο λοιπόν πήγα και έκανα μαστογραφία σε νοσοκομείο, είδαν και αυτά που έπιανα, αλλά μου είπαν και πάλι ότι δεν ήταν τίποτα. Ήταν περίοδος διακοπών και θα πηγαίναμε στη Μύκονο, όπου θα συναντούσα και τη φίλη μου τη γιατρό, αλλά κολλήσαμε κορωνοϊό και τελικά δεν πήγαμε. Ήρθε ο Αύγουστος και αυτό στο στήθος μου όλο και μεγάλωνε, σε σημείο που έβγαινε έξω από το μαγιό μου. Πήγε Σεπτέμβριος μέχρι να γυρίσει και η φίλη μου από τη Μύκονο και κανονίσαμε να πάω να με δει. Με το που ακούμπησε τον υπέρηχο στο στήθος μου, της κόπηκε η μιλιά. Της είπα, «Ευγενία, μην ανησυχείς, όλα καλά θα πάνε», αλλά εκείνη δεν μπορούσε ούτε να με κοιτάξει. Ήταν και η πρώτη που με είχε εξετάσει και θεώρησε τον εαυτό της υπεύθυνο που δεν το βρήκαμε νωρίτερα. Δεν ισχύει βέβαια κάτι τέτοιο, γιατί αυτό που έπιανα εγώ τον Ιανουάριο ήταν πεντέμισι χιλιοστά και τον Οκτώβριο που πήγα για την πρώτη παρακέντηση, ήταν τρεις όγκοι, δυόμισι εκατοστά, δύο εκατοστά και πεντέμισι χιλιοστά ο τρίτος -είχε γεμίσει το στήθος μου. Σε τρεις ώρες, λοιπόν, ήξερα ότι είχα καρκίνο.

Αν είχατε κάνει υπέρηχο, εκτός από τη μαστογραφία, υπάρχει περίπτωση να είχατε προλάβει κάτι νωρίτερα;

Είχα κάνει υπέρηχο, μαστογραφία, υπέρηχο. Κανονικά, η μαστογραφία είναι πιο ειδική εξέταση από τον υπέρηχο. Όταν μου είπαν ότι έχω καρκίνο, έψαξα και βρήκα μια μαστογραφία που είχα κάνει στα 35 μου. Αν μου είχαν ζητήσει αν έχω μια παλιότερη μαστογραφία, θα το είχαν δει. Ήταν μια καθαρή μαστογραφία στα 35 μου και εκείνη στα 38 μου, είχε τρεις μεγάλες τελείες.

Άρα είχε γίνει λάθος διάγνωση…

Είχε γίνει λάθος διάγνωση στη μαστογραφία. Πάντως, απ’ ό,τι μου είπαν μετά -και αυτό ήταν το λάθος που έκανα-, πρέπει οι γυναίκες, πέρα από τη μαστογραφία ή τον υπέρηχο, να πηγαίνουν για ψηλάφιση σε κάποιον ειδικό για το στήθος.

Τι κάνατε όταν μάθατε το αποτέλεσμα των εξετάσεων;

Ακολούθησε η βιοψία, για να βρουν το είδος του καρκίνου και να μου δώσουν την κατάλληλη θεραπεία. Είχα επιθετικό καρκίνο, που σημείωνε 45% αύξηση κάθε μέρα, ήταν ορμονοεξαρτώμενος και μου είπαν ότι έπρεπε να κάνω μαστεκτομή στον αριστερό μαστό. Εγώ επέλεξα να κάνω μαστεκτομή και στον δεξιό, παρ’ όλο που ήταν υγιής, γιατί δεν άντεχα στη σκέψη ότι μπορεί να το ξαναπεράσω. Εξάλλου αργότερα, η βιοψία του υγιούς μαστού έδειξε ότι μπορεί σε δέκα χρόνια να τον έχανα και αυτόν.

Πότε έγινε η μαστεκτομή;

Προηγήθηκαν οι χημειοθεραπείες, γιατί όταν έχεις επιθετικό καρκίνο, σου κάνουν επιθετικές θεραπείες. Ήθελαν πρώτα να εξαφανίσουν, αν γίνεται, ό,τι υπάρχει μέσα και μετά έκανα τη μαστεκτομή. Όταν έκανα τις χημειοθεραπείες, φάνηκε ότι είχαν την κατάλληλη δράση στο σώμα μου. Μετά τη μαστεκτομή, όμως, κάνοντας βιοψία, βρήκαν ότι υπήρχαν ακόμη καρκινικά κύτταρα στην περιοχή. Επειδή μάλιστα ανήκω στο 20% των ανθρώπων που είναι θετικοί σε μια πρωτεΐνη που λέγεται HER-2, θα μπορούσε ο καρκίνος που είχα να κάνει μεταστάσεις και σε άλλα όργανα. Έτσι, ακόμα και μετά τη μαστεκτομή, αναγκάστηκα να κάνω και άλλες χημειοθεραπείες.

Οι παρενέργειες των χημειοθεραπειών ήταν πολύ δύσκολες;

Η πρώτη χημειοθεραπεία ήταν πολύ δύσκολη, τα είδα όλα. Πονούσα παντού, δεν μπορούσα καν να σηκωθώ από το κρεβάτι. Δεν το πίστευα ότι ήμουν σε τέτοια κατάσταση. Το καλό ήταν ότι αυτό κράτησε μόνο τρεις-τέσσερις μέρες. Αργότερα, στις υπόλοιπες χημειοθεραπείες, δεν είχα τέτοιο πρόβλημα. Γενικά συνέχιζα τη ζωή μου, πήγαινα γυμναστήριο και για μια εβδομάδα σταματούσα, για να κάνω πάλι τη θεραπεία. Ο άντρας μου έκλαιγε και έλεγε «τι μας βρήκε», οι γονείς μου το ίδιο. Δεν περίμεναν ότι θα συμβεί σε μένα κάτι τέτοιο, γιατί πάντα προσέχω τη διατροφή μου και το σώμα μου, είμαι αθλητικός τύπος, οπότε τίποτα δεν προμήνυε μια αρρώστια.

Καλά οι άλλοι. Εσείς πώς το αντιμετωπίσατε όλο αυτό;

Σίγουρα ήμουν πολύ πιο ψύχραιμη από τους δικούς μου ανθρώπους, αλλά πραγματικά δεν το πίστευα αυτό που μου συνέβαινε. Ένιωθα ότι ήταν άδικο. Όμως για κάποιο λόγο, σαν από θαύμα, γύρισε το μυαλό μου και από κει και πέρα όλες οι χημειοθεραπείες μου πήγαν πολύ καλά. Δηλαδή για κάνα δυο μέρες ένιωθα το σώμα μου να καίει, δεν μπορούσα να το ακουμπήσω, αλλά εντάξει, περνούσε.

Δηλαδή δεν λυγίσατε καμιά στιγμή;

Μέχρι που έκανα και τη μαστεκτομή, δεν με είχε πάρει καθόλου από κάτω. Δεν με ενδιέφερε τίποτα, σκεφτόμουν πως ό,τι είναι να κάνω θα το κάνω, για να τελειώνω. Μου είχε πει ο γιατρός μου ότι όλο αυτό θα κρατήσει έξι μήνες, το είχα βάλει στο μυαλό μου έτσι κι έλεγα ότι θα περάσουν. Όταν όμως μετά τη μαστεκτομή πήγα να πάρω τα αποτελέσματα της βιοψίας και έδειξε ότι υπήρχαν ακόμη καρκινικά κύτταρα, εκεί λύγισα. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα ξανακάνω χημειοθεραπείες. Γύρισα σπίτι χάλια, αλλά δεν έκλαψα. Τώρα κλαίω καμιά φορά, γιατί συγκινούμαι βλέποντας και τα βίντεό μου από εκείνη την περίοδο. Όταν είσαι μέσα στο πρόβλημα, παλεύεις να σταθείς όρθιος, οπότε δεν καταλαβαίνεις πόση προσπάθεια κάνεις. Τώρα σκέφτομαι τι έχω τραβήξει.

Τα παιδιά σας πώς το αντιμετώπισαν;

Επειδή δεν κρατάμε μυστικά μέσα στο σπίτι μας, τους το είπαμε από την αρχή. Τα προετοιμάσαμε και για το ότι θα αλλάξει η εμφάνισή μου για ένα διάστημα, αλλά θα περάσει και θα πάνε όλα καλά. Φάνηκε ότι το πήραν καλά, αλλά μετά κατάλαβα ότι δεν ήταν έτσι. Όταν έκανα και το χειρουργείο της αποκατάστασης, πήγα μια μέρα να πάρω τον γιο μου από το σχολείο. Όταν μπήκε στο αμάξι, μου είπε, «μαμά, τώρα έχεις γιατρευτεί; Δεν κινδυνεύεις να πεθάνεις;». Του απάντησα ότι το πότε θα πεθάνει κάποιος δεν το γνωρίζει. Μπορεί εγώ που έδωσα τη μάχη μου να τα κατάφερα και ένας άλλος να πεθάνει επειδή του έπεσε ένα τούβλο στο κεφάλι. Το παιδί λοιπόν έχει σαφώς άγχος και πολλές φορές νεύρα, αλλά το καταλαβαίνω. Η κόρη μου το έχει ρίξει στο φαγητό, αν και είναι αθλήτρια και κάνει πρωταθλητισμό. Είναι κι αυτό μια αντίδραση.

Απευθυνθήκατε σε ψυχολόγο;

Όχι, ούτε για μένα ούτε για τα παιδιά. Θεωρώ ότι ο κάθε άνθρωπος ξέρει ποιο είναι το πρόβλημά του, ποια είναι η αδυναμία του. Δεν πιστεύω τόσο πολύ στους ψυχολόγους. Σίγουρα δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να βοηθήσουν μόνοι τον εαυτό τους, αλλά εγώ δεν χρειάστηκα ψυχολόγο.

Πόσο νιώθετε πως σας άλλαξε αυτό που περάσατε;

Δεν ξέρω αν με έχει αλλάξει, αλλά ξέρω ότι θέλω να με αλλάξει. Θέλω να μην είμαι αυτός ο άνθρωπος που ήμουν πριν. Έχω τη μανία της τελειότητας, θέλω να είμαι τέλεια μαμά, τέλεια σύντροφος, τέλεια στη δουλειά μου, τέλεια στο σπίτι. Όσον αφορά τον καρκίνο μου, οι γιατροί μού είπαν ότι η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Δεν είχα καμία κληρονομικότητα, δεν είχα λίπος γύρω από το στήθος ή στην κοιλιά, που αυτά δημιουργούν προδιάθεση για αυτή την ασθένεια, δεν καπνίζω, δεν πίνω, γυμνάζομαι, άρα θεωρώ ότι το άγχος μού προκάλεσε τον καρκίνο.

Πιστεύετε ότι αλλάζει ο χαρακτήρας του ανθρώπου τελικά;

Αν αγαπάς τον εαυτό σου, πρέπει να αλλάξεις. Έχω βελτιωθεί κάπως, προσπαθώ τουλάχιστον. Δηλαδή θα φύγω από το σπίτι κι ας έχω αφήσει κάποια πράγματα άνω κάτω. Ή προσπαθώ να μην τα παίρνω όλα κατάκαρδα.

Η «γυναικεία πλευρά» σας πώς αντιμετωπίστηκε;

Γενικά πήγε καλά. Είναι βέβαια μια περίπτωση που πρέπει να αποδεχτείς ότι για ένα διάστημα θα αλλάξεις κάπως. Εγώ δεν έβαλα καν περούκα, κυκλοφορούσα χωρίς μαλλιά, αλλά μου άρεσε κιόλας, είχε στυλ!

Ο σύζυγός σας πώς το πέρασε όλο αυτό;

Στην πρώτη μου χημειοθεραπεία κλονίστηκε. Γενικά όμως ήταν εντάξει. Εκεί που ζορίστηκε ήταν με το θέμα της δουλειάς. Είμαστε βέβαια στην εστίαση και ο κορωνοϊός τον διευκόλυνε θα μπορούσα να πω, αλλά ήμασταν ανοιχτά γιατί έχουμε και delivery, οπότε πιεζόταν πρακτικά. Μεταξύ μας όμως, δεν είχαμε θέμα σε κανένα επίπεδο. Χρειάζεται βέβαια και κάποια προσπάθεια, γιατί κάνω και διπλή ορμονοθεραπεία και φυσικά δεν έχω ορμές, αλλά το μυαλό σε βοηθά. Ο σύντροφος είναι καθοριστικός σε τέτοιες καταστάσεις.

Γιατί θελήσατε να δημοσιοποιήσετε στα social media αυτό που περάσατε;

Κατ’ αρχάς αυτό το έκανα τους τελευταίους μήνες, όχι ταυτόχρονα με την ασθένειά μου. Επίσης δεν σκόπευα να το κάνω, τα βίντεο που τραβούσα ήταν για να βλέπω εγώ πώς είμαι. Επίσης το έκανα και για τα παιδιά μου, ήθελα να τα δουν, γιατί πάντα τους λέω ότι πρέπει να προσπαθούμε για να τα καταφέρουμε. Ήθελα, όταν έχουν κάποιο πρόβλημα, να τα βλέπουν και να λένε, «η μαμά μου τα κατάφερε». Κάποιοι φίλοι μου που ήξεραν ότι τραβάω αυτά τα βίντεο, μου είπαν, «γιατί δεν τα ανεβάζεις; Θα βοηθήσεις κάποιους ανθρώπους στην ίδια κατάσταση που νομίζουν ότι δεν θα τα βγάλουν πέρα. Που πιστεύουν ότι η ζωή τελειώνει εκεί. Σίγουρα θα τους δώσεις δύναμη». Έτσι αποφάσισα να το κάνω και να δείξω την καθημερινότητά μου, ότι μέσα σε όλο αυτό, υπάρχουν και μέρες που είσαι μια χαρά. Τίποτα δεν τελειώνει. Σίγουρα εδώ και ενάμιση χρόνο δεν είμαι σαν τους άλλους ανθρώπους, αλλά είμαι εδώ, αποφασισμένη να προσπαθήσω. Δεν πρέπει να αφήσεις τον εαυτό σου και να κάνει η αρρώστια ό,τι θέλει πάνω σου.

Είχατε ανταπόκριση από τον κόσμο στα social;

Ναι, κατευθείαν. Και από γυναίκες που το περνάνε, αλλά και από άλλες, υγιείς, που μου λένε, να είσαι καλά που μας θυμίζεις όλα αυτά που έχουμε. Σε όλους μας μπορεί να έρθει κάποιο πρόβλημα, σημασία έχει τι ζωή θέλεις να ζήσεις.

Αυτή τη στιγμή έχετε κάποιο επιπλέον άγχος για την υγεία σας ή όχι;

Πιστεύω ότι δεν είχα ούτε έχω άγχος για την υγεία μου. Μπορεί βέβαια να κρύβεται κάτι τέτοιο βαθιά μέσα μου. Σίγουρα πάντως δεν κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια και αυτό είναι μια ένδειξη ως προς την ερώτησή σας. Παλιά σκεφτόμουν ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα γίνω γιαγιά, ενώ τώρα αναρωτιέμαι… θα γίνω; Αυτό σημαίνει ότι μέσα μου έχω κάποιες αμφιβολίες. Είμαι χαρούμενη, έχω τα παιδιά μου, δεν μου λείπει τίποτα. Ίσως όμως και γι’ αυτό να αρρώστησα: μάλλον στη ζωή δεν μπορείς να τα έχεις όλα.

Gogo is a pragmatic fighter, a simple normal person whose entire life was turned upside down and who nonetheless refused to surrender. She is a woman who is not afraid to admit that her life was and still is good, was and continues to be filled with blessings, or that she faced bad news head on. She did not succumb in the very difficult times, but today, after the storm has subsided, her voice often breaks. That’s how it is… people are always left with an authentically profound emotion when they reach the summit. Until then, we conserve our strength. And that is exactly what this woman did. On her personal Instagram account, she is entirely honest, not displaying any melodramatic tendencies whatsoever. You, the observer, are more likely to cry. Because once again, that’s how it is. When on the side-lines, you can let yourself go. But when you are in the game, each step is measured and calculated to ensure you do not slip and fall. Despite many twists of fate, Gogo has stood strong and steady, fighting for the life she has. She will live as she did before, and with wisdom to spare.

By Mia Kollia
Photographs: Stefanos Oikonomakis
Translated by Ellie Spanos

Tell me a little about your life, your life before your illness.

First of all, I have been working since I was quite young. When I finished high school and was waiting for the results of the Panhellenic university entrance exams, I had already started working. I spoke three foreign languages: English, French and Italian and chose not to continue with my studies. When you are young and working and have money in hand, you do not, unfortunately, make all the right decisions. I passed the exams and was admitted into the Department of Graphic Design at the University of West Attica, but I never went. I have worked as a shop manager for many years, designed a clothing collection, I worked for Clinique cosmetics and was generally involved in retail sales. At the age of 21, I met my husband. My first child, a daughter who is now 15 years old, was born when I was 26. A few years later, our son completed our family. Under different circumstances, I might not have had children so young. But I was lucky… When I think about it now, it is as though the timing was perfect, because since the cancer I can no longer have children. I now work in the restaurant business with my husband, but returning to work has been a slow process. After so many months of treatment, I am not strong and even my memory has deteriorated.

When and how did your health problems start?

It was January 2020 and I was sitting on the sofa watching television. I remember it clearly… an early Sunday morning on my daughter’s nameday. I accidentally touched my chest and felt a tiny lump. At that moment, even though I am not a person who generally consults doctors, my heart skipped a beat. I was 38 and a half. I rang my husband, who was still at work and told him about it. He suggested calling my friend Eugenia, who is a doctor and does ultrasounds, to make an appointment. And the very next day I went, she examined me and said it did not look serious but also recommended checking it again in six months. In March, I was supposed to see my gynaecologist for the annual PAP test but due to the quarantine it was May before I finally went. He also examined my breasts and he did not see anything worrying, but he did recommend a mammogram. In June, I went to the hospital for the test and although they could also feel the lump, I was once again told that it was nothing. It was the summer holidays and we were supposed to meet my doctor friend on Mykonos, but we caught Coronavirus and, in the end, did not go. August came and the lump in my chest was growing, to the point that it was visible through my swimsuit. In September my friend returned from Mykonos and we arranged to meet. The second she touched the ultrasound to my chest, she went silent. “Eugenia, don’t worry,” I said. “Everything will be fine.” But she was unable to look at me. She was the first to examine me and held herself responsible for not catching it earlier. This, of course, was not the case, because the lump I felt in January was 5.5 mm and when I had the first biopsy in October there were three lumps, 2.5 cm, 2 cm and 5.5 mm respectively; my chest was full. Within three hours I knew I had cancer.

If you’d had an ultrasound at the same time as the mammogram, is there a chance you would have caught it earlier?

I had an ultrasound, a mammogram and a second ultrasound. Under normal conditions, a mammogram is more detailed than an ultrasound. When I was told I had cancer, I went back and found a mammogram from when I was 35. If they had asked if there was a previous test, they would have seen it. When I was 35 it was clear, and three years later there were three large spots.

So, you were misdiagnosed…

The mammogram diagnosis was wrong. However, from what I was told later, women should go to a breast specialist for a physical examination as well as having a mammogram. And not doing that was my mistake.

What did you do when you got the test results?

Next came the biopsy, to determine the type of cancer and the appropriate treatment. My cancer was aggressive, increasing by 45% each day. I was hormone dependent and was told I had to have a mastectomy of the left breast. I chose to have a double mastectomy, even though the right breast was healthy, because I could not bear the thought that the cancer could spread. The biopsy of the healthy breast later indicated that it could have been compromised within ten years.

When was the mastectomy performed?

I needed chemotherapy first, because when the cancer is aggressive, it must be treated equally aggressively. The idea was to try to “erase” the lumps first, if possible, and then do the mastectomy. When I did the chemo, it seemed to produce the desired effect on my body. Post mastectomy, however, a biopsy showed that there were still cancerous cells in the area. Because I tested positive with a protein called HER-2, my cancer would definitely have metastasized to other organs. The result was that I had to have more chemotherapy treatments after the mastectomy.

Were the side effects of the chemotherapy very difficult?

The first chemo treatment was very difficult, I really struggled. I was in pain from head to toe and could not even get out of bed. I couldn’t believe I was in such a terrible state. On the positive side, it only lasted three or four days. The rest of the treatments were not so bad. I generally went on with my life, worked out at the gym, stopped for a week to do the treatment and repeat. My husband would cry and bemoan our fate, as did my parents. They did not expect such a thing to happen to me because I had always been careful with my diet and my body. I am athletic so there was no way to foresee the disease.

And how did you deal with the situation?

I was definitely much calmer than those close to me, but also in a state of complete denial about what was happening. I felt it was unfair in the extreme. But for some reason, as if by a miracle, my viewpoint changed and from that point onwards the chemo went very well. Even though I felt as though my body was on fire for a day or two and it was extremely sensitive to the touch, it was all right, it passed.

So, you never succumbed to the pressure?

Up until the mastectomy, no. I was completely focused on what I needed to do to bring it all to an end. My doctor had told me it would take six months and I fixated on that, telling myself that I would get through it. But when the post-mastectomy biopsy showed that cancer was still present, I broke down. I had never imagined that I would need to do chemo again. I returned home in complete distress, but did not cry. I do cry from time to time now, as watching videos from that period is very poignant. When you are in the middle of the challenge, you fight to stay standing and do not realise how much effort it takes. It is only now that I think about what I went through.

How did your children handle it?

Because we do not keep secrets in our house, we told them from the beginning. We also prepared them for the fact that my appearance would change for a while, but I would get through it and everything would go well. On the surface they took it well, but I soon realised it was an illusion. One day, after the reconstruction surgery, I went to pick up my son from school. When he got into the car he asked, “Mummy, are you healed now? You won’t die, will you?” I replied that no one knew when they were going to die. I had fought and survived but you could be walking along the street one day, get hit in the head by a brick and die. The child was clearly anxious and often nervous but I can understand that. My daughter turned to food for comfort, even though she is a competitive athlete, which is also a reaction to trauma

Do you see a psychologist?

No, and neither do my children. I believe that every person knows what their problems are, what their weaknesses are. I do not really believe in psychologists. Not everyone is able to help themselves, but I did not need a psychologist.

How did this ordeal change you?

I don’t know if it has changed me, but I know that I want it to. I don’t want to be the person I was before. I’m a perfectionist, I want to be the perfect mother, perfect partner, perfect at work and perfect at home. As for my cancer, the doctors told me there was no scientific reason for it. There were no hereditary factors, I had no fat around my chest and abdomen, which is a predisposition to the disease, I do not smoke or drink and I exercise. So, I believe that my cancer was caused by stress.

Do you believe that people are able to change?

If you love yourself, you must change. I have managed to improve a little, at least I am trying to do so. For example, I will leave the house even though everything is not in its place, or I try not to take every tiny thing to heart.

How did your “female side” manage?

Overall, it went well. You must, of course, accept that it is inevitable that you’ll be different for some time. I chose not to wear a wig. I was bald, but I really liked it and embraced the style!

How did your spouse get through it all?

The first chemotherapy treatment was a shock, but it was fine overall. Work was very stressful though. We are in the restaurant business and I can even say that Coronavirus facilitated the situation. We did stay open to offer a delivery service so there were practical and logistical stressors. In our personal relationship, however, we had no issues at all. It does, of course, take effort, because I am doing double hormone therapy and my sex drive is non-existent, but the mind is a very powerful tool and it is a great help. Your partner is crucial in such situations.

Why did you want to post your struggles on social media?

Firstly, I have only been posting for the last few months, not while I was ill. I also did not intend to post. The videos I was shooting were for me to be able to monitorhow I was doing. I also did it for my children because I have always told them that we must keep trying to succeed. I wanted them to be able to watch them when they had a problem, and say, “my mom prevailed”. Some of my friends who knew I was shooting these videos said to me, “Why don’t you upload them? You will help some people in the same situation who don’t think they will make it. People who believe their lives will end there. You will definitely give them strength.” So, I decided to do it and film my day-to-day life, to show that throughoutall the challenges, there are days when you are fine. Nothing comes to an end. For the past year and a half, I have not been like other people, but I am still here, determined to keep pushing. You must not let the disease define you.

And did people respond on social media?

Yes, I immediately heard from both -from women in similar situations and also from healthy women who thank me for reminding them of all the good things they have in their lives. Everyone has problems, what matters is the kind of life you choose to live.

Are you still stressed about your health?

I do not believe I was ever stressed about my health, even though it is possible that stress is hiding somewhere deep within me. However, I certainly do not make long-term plans and this is telling. I used to think that at some point in the future I would become a grandmother, but now I sometimes wonder… Will I? I guess this shows that I still have some doubts. I am happy, I have my children and I lack for nothing. But that may be the reason why I fell ill: perhaps it is not possible to have everything in life.